Naar het weeshuis

Na een heerlijke nacht met ruime, zachte bedden werden we weer ’s morgens om 8.30 uur opgehaald door Chris, om naar het politiebureau te gaan om het paspoortje van Sun klaar te maken en toestemming te vragen om het weeshuis te bekijken. Ook moest er nog een officiele pasfoto gemaakt worden van Sun. Dus Sun op de knie van Walter in een superkleine ruimte. Sun moest in preciese maten kijken anders werd het niet goedgekeurd. Dus ze mocht niet lachen, geen schuine hoofden enz. enz. Nou dat duurde wel even en Walter kreeg heel wat kramp in zijn been en daarbij nog achteroverleunend. Want hij mocht er zelf niet op. Na vele mensen om ons heen zwaaiend, om Sun de goede kant op te laten kijken, lukte het godzijdank. Na een aantal handtekeningen kregen we toestemming om bij het weeshuis te kijken! Ik had gedacht dat het weeshuis groot en mooi was, maar dat is het eigenlijk niet. Het gebouw is vergelijkbaar met een oude school. Beneden is het bejaardehuis, maar daar zou ik voor goud m’n laatste eindje daar willen verslijten. En op de 4de verdieping was de afdeling waar Sun heeft gewoond. Het waren 6 lokaaltjes met ong. 8 kindjes/babytjes per lokaal. En elk lokaaltje heeft een verzorgster. Toen we bij het ijskoude lokaaltje van Sun kwamen werd Sun uit m’n armen gerukt en werd nog een gewatteerde broek aangedaan. (Uit voorzorg had ik al Sun dik aangekleed i.v.m. waarschuwing van Meiling. Wij westerse mensen kleden de kinderen nl niet goed aan, veel te koud) Dus Sun had nu 3 gewatteerde broeken aan, 2 dikke truien en nog een dikke jas erover. Ze kon bijna niet meer bewegen van de lagen. In haar kamertje waren nog andere 7 kindjes die voor adoptie naar het buitenland gingen. De meeste hadden wel een handicapje wat ik even kon zien, waaronder frommeloortje, dowsyndroom, albino, schisis en een jongetje had iets met z’n oogjes. Ook moest ik het speelzaaltje zien, waar de kindjes vrijuit kunnen hollen. Maar of dat echt zo is? Als je dit allemaal ziet, slik je wel even 3x... Toen we naar beneden gingen kwam de catering. Op het menu voor de kindjes van het weeshuis staat (alweer) rijstepap. Beneden deden we een vrijwillige donatie aan het weeshuis. Na deze indrukwekkende belevenis gingen we weer weg. In het busje vroegen we aan Chris of er tijd voor was om even langs de vindplek te rijden. Daar was gelukkig nog tijd voor en het was te vinden. Door smalle straatjes reden we naar de poort van de woonwijk Liyang Lu. Daar zijn we uitgestapt, foto’s gemaakt, supermarktje bezocht en weer weggegaan. Sjonge wat is dat een harde wereld… kan even niet meer verder schrijven…